De Watermaalse Baardkriel is een klein zeldzaam Belgisch krielhoenderrasje dat in veel kleurslagen wordt gefokt. Meest kenmerkende is toch wel de kam die eindigt in drie doornen waarvan de middelste de langste moet zijn. Dit ras was ruim 20 jaar geleden vrijwel uit Nederland verdwenen.

Aan de zuid-oost rand van Brussel ligt de deelgemeente Watermaal-Bosvoorde.
Ergens in die gemeente stond aan het begin van de vorige eeuw de fokkerij ‘Les Fougères’ van Antoine Dresse. In deze fokkerij ontstond uit een kruising van een onbekend aantal rassen de Watermaalse baardkriel. Welke rassen hierbij zijn gebruikt is onbekend. Antoine Dresse – en later zijn zoon Oscar – hebben nooit gesproken over hun fokkerij. De reden hiervoor weten we niet. De afkomst van de Watermaalse baardkriel berust dan ook op speculatie en dit zal ook altijd zo blijven. Verschillende schrijvers noemen mogelijke voorouders van het ras. Over één ding zijn ze het echter allemaal eens: de Antwerpse baardkriel moet aan de creatie hebben meegewerkt. De oppervlakkige gelijkenis tussen beide krielrassen wijst hier nog steeds op.
Ook kan de Watermaalse baardkriel met succes gekruist worden met de Antwerpse baardkriel. Een verwantschap is haast wel zeker. Verder worden de Padua-kriel (de huidige Nederlandse Baardkuifkriel), de Brabançonne kriel en het Zijdehoen als voorouders getipt.

In 1922 verschenen de eerste exemplaren uit de fokkerij van vader en zoon Dresse op een lokale tentoonstelling in Brussel. Sindsdien is het vallen en opstaan met het ras geweest.

De Watermaalse baardkriel is één van de kleinste krielen die we kennen.

Het gewicht van een haan is ongeveer 600 gram.
Een Watermaalse hen weegt slechts 450 – 500 gram.  

Ondanks haar geringe grootte moet de hen voldoende ontwikkeld zijn om een flinke hoeveelheid eieren te leggen. De Watermaalse baardkriel is in ons land erkend in ruim 30 kleurslagen: De Watermaalse baardkriel valt op door het rustige en aanhankelijke karakter. De dieren worden snel en gemakkelijk tam. Toch kunnen de hanen nogal fel reageren om heer en meester te zijn in hun territorium. Zij verdedigen zich met succes tegen vaak veel grotere hanen. Onderling zijn de dieren zeer verdraagzaam en een nieuwe hokgenote wordt vaak zonder problemen geaccepteerd. Veel ruimte vraagt het ras niet.

De Watermaalse baardkriel is zo klein dat we daarmee rekening moeten houden bij de keuze van het voer. Het meest geschikte voer is een kleine sierhoenderkorrel van max. 2,5 mm doorsnede.